Rozdział 1

Ha cieszę się, że przypadło do wam do gustu jak na razie opowiadanie i prolog. Nie wiem jak będzie dalej, gdyż nie piszę po kolei, ale za to mam 9 rozdział i od 11 wzwyż więc jakoś dam radę. Będę miała aż tydzień na napisanie 2 rozdziału. I powiem wam, że tak na koniec roku wzięło mnie na małe podsumowania i refleksje. I aż zdziwiłam się, kiedy zobaczyłam, że w mojej kolekcji SKOŃCZONYCH opowiadań jest chyba już grubo przed 30. Ja to jednak mam coś nie tak z moją głową :)

Ale życzę wam wspaniałego 2013, aby wszystkie postanowienia, marzenia i plany się spełniły!

A teraz zapraszam na 1 (nie bić!) krótki rozdział, ale staram się pisać już minimum 3 strony :D

&&&

Henry David Thoreau napisał kiedyś: „Żyj każdym sezonem, jak by był ostatecznością. Wdychaj powietrze, pij napoje, kosztuj owoce i pogódź się z wpływem tego wszystkiego”

Denis:

• Tak mamo będę uważać na siebie. W końcu nie mam dwunastu lat i wiem już co mi wolno a czego nie. - westchnąłem rozmawiając już po raz kolejny z moją mamą przez telefon – W końcu co roku jeżdżę do Gijón z chłopakami, których nawiasem bardzo dobrze znasz. Więc w takim razie muszę kończyć bo zaraz będę prowadzić. Pa. - i się wyłączyłem przewracając oczami
• Co mama się denerwuje, że jej synuś jedzie sam na wakacje? - zaśmiał się Manuel a ja tylko westchnąłem
• Od kiedy tato jest w Rosji to mama świruje, naprawdę. Ale mam zamiar w końcu się zabawić po ciężkim sezonie.
• No tak, w końcu jedzie z nami mistrz. - zaśmiał się Javi
• A dziękuje, ale to, że wygraliśmy ligę i jestem mistrzem nie oznacza, że się zmieniłem jak to ostatnio usłyszałem.
• No tak, ale zabawić się możemy. W końcu męczy mnie to, że nie zaliczyłem od jakiegoś czasu. Normalnie posucha w tych dziewczynach jak nic, wszystkie zakuwały do egzaminów i zamiast wyjść się zabawić to siedziały pochowane w domach. Jak nigdy, ale wiem, ze w Gijón się to zmieni.
• Oby bo już mnie samego męczy, że nic tylko treningi i szkoła. Czas na dziewczyny. - zauważyłem z uśmiechem co akurat koledzy odwzajemnili

Karolina:

Siedziałam już kolejny dzień na recepcji i nic nie robiłam. Goście dopiero mieli się zjeżdżać do hotelu więc czekałam na ten wielki bum o którym opowiadały mi dziewczyny. Właśnie czytałam jakieś nudne wiadomości kiedy do lady podeszło trzech chłopaków więc jak to mnie uczyli od razu się uśmiechnęłam i przywitałam.

• Mamy zarezerwowane dwa pokoje na nazwisko Cheryshev.
• Tak, proszę o to klucze i proszę tu podpisać. - uśmiechnęłam się do niego i podałam mu książkę na co podpisał i mi oddał z uśmiechem – Życzę miłego pobytu i w razie jakichś problemów koło telefonu jest książka z najważniejszymi numerami.
• Dobrze. - na co podałam mu klucze i szybko się panowie zmyli
• Aby nam nie zdemolowali pokoju. - westchnął Roberto na co zdziwiona na niego spojrzałam – Zdarzają się nam i tacy.
• Na pewno tak źle nie będzie. - zauważyłam z uśmiechem – Trzeba być optymistycznie nastawionym.
• Zobaczymy.

Tylko z uśmiechem poszłam do socjalnego, aby się przebrać bo na dzisiaj kończyłam pracę i byłam ciekawa co mnie spotka. W końcu codziennie po pracy wybierałam się na zwiedzanie tego miasta, chociaż miałam już swoje ulubione miejsca, które najczęściej odwiedzałam i nie żałowałam, że ze wszystkich miast hiszpańskich wybrałam właśnie te. Było tu magicznie, czyli to co najbardziej lubię bo w końcu jest ze mnie romantyczka, ale w której dziewczynie nie ma chociaż odrobinkę tych uczuć? Uśmiechnęłam się do portiera, którego codziennie widziałam w domu obok i poszłam na podbój miasta. Bo w końcu trzeba się jakoś do jutra naładować pozytywną energią, aby pracować kolejne osiem godzin i być miłym dla klientów hotelu.