Rozdział 16

Cały dzień w pracy. Na dodatek praktycznie byłam cały czas sama bo Radka nie miała dzisiaj dyżuru, a Jose urzędował w kuchni, Pilar na sali a ja stałam za barem cały czas. Niestety wszyscy inni się rozchorowali i dlatego dzisiaj był taki zapiernicz, że już nóg nie czułam. Korzystając akurat z wolnej chwili usiadłam na jednym z krzesełek, które znajdowały się po stronie baru dla personelu i nalałam sobie tonik z wodą, aby jakoś ochłonąć.

• A tu co za leniuchowanie? - usłyszałam za sobą więc od razu przestraszona wstałam i się odwróciłam
• Pedro – jęknęłam i usiadłam z powrotem – To nie leniuchowanie, a odpoczywanie.
• Aż tak ciężko? - i nalał sobie sok
• Tak. - westchnęłam – Nie ma czasu iść się nawet załatwić do łazienki.
• Ej, ej tylko nie w mojej knajpie. - powiedział ale widziałam, ze się uśmiecha więc sama się zaśmiałam
• Życie jest za piękne, aby się załatwiać.
• Racja, ale co mam robić? - i podwinął rękawy koszulki
• Słucham? - i spojrzałam na niego jak na wariata, którym zresztą był
• Potrzebujecie rąk do pracy. Mógłbym zadzwonić do innych, ale są chorzy. A Radka powinna jak najwięcej odpoczywać.
• Masz rację. Odpoczynek jej się przyda jak najbardziej, zwłaszcza, że dzisiaj z tego co pamiętam ma randkę. - od razu powiedziałam
• Randkę? - i czy mi się zdaje, czy Pedro to ruszyło?
• Tak, tak. - i podałam mu cytryny do krojenia – Z tego co mówiła to całkiem niezły chłopak. Do tego student.
• Czemu wszyscy biorą się za studentów? My absolwenci jesteśmy już za starzy?
• Nie, ale wy absolwenci zazwyczaj już macie dziewczyny. A co chciałeś umówić się z Radką?
• Ja? - i się zaśmiał – Przecież to moja pracownica, do tego fajna znajoma i nic więcej.
• No ok. Chociaż masz rację, na obiadach dobrze widać, że to tylko fajna znajoma.
• Nie mów o obiadach, w tym tygodniu moja kolej a ja kompletnie nie wiem co ugotować.
• Poproś Radkę, ona jest dobra w te klocki.
• Nie, bo pomyśli, że jestem pan dwie lewe ręce i nic nie potrafię. - mruknął pod nosem a ja się tylko zaśmiałam bo oni naprawdę zachowywali się jak dzieci
• No to ci powiem tak. Denis zje wszystko, Radka też, a ja poproszę danie w którym nic na mnie nie patrzy.
• Uwielbiam owoce morza!
• A ja nie! - od razu zawołałam – Ale zrób jakąś rybę w dobrym sosie. Radka jest Czeszką, zjada ryby jak małpa banany.
• Ok to będzie rybka. - uśmiechnął się – To akurat będzie łatwe danie i pyszne.
• No i brawo. Ja będę pierwsza na obiedzie. - zaśmiałam się
• A co tam u was?
• U nas? Mamy z Denisem czasem lepsze, czasem gorsze dni, ale jakoś wytrzymujemy ze sobą.
• Mój braciszek coś złego przeskrobał?
• Jeszcze nie. Ale wiesz jak to jest w związku, jeden dzień złego humoru i już mała sprzeczka o nic, ale na szczęście szybko się godzimy.
• Nie wierzę, pan idealny przestaje być idealnym?
• Nie, pan idealny staje się większym ideałem. - zaśmiałam się tak samo jak on
• Ale cieszę się, że jesteście szczęśliwi. Denisowi brakowało uczucia i teraz jak mu jeszcze w drużynie się powodzi i w ogóle w karierze to widać, że to jest to czego tak naprawdę potrzebował i znalazł na wakacjach przy nieznajomej dziewczyny.
• Za specjalnie sama go nie szukałam. - zauważyłam – Sam się przypałętał i tak zostało.
• No tak, przyjechałaś tu za nim więc musiał ci nieźle zakręcić w głowie. - na co uśmiechnięta pokiwałam głową – No i o to chodzi. I żebyście żyli długo i szczęśliwie.

Ale na szczęście Pedro poszedł dalej pomagać i w sumie kontrolować kuchnię i podjadać bo co tam zajrzałam to on coś jadł i ja naprawdę byłam pod wrażeniem, że on taki chudy jest. Na dodatek jako, że już mnie Radka uczyła co i jak to ja zostałam sama z Pedro na koniec i zamykałam wszystko, podliczałam utarg z dzisiejszego dnia i wszystko jeszcze przygotowywałam na jutrzejszą zmianę. Pedro właśnie wrócił z ostatnią tacą czystych naczyń na jutro więc się do niego uśmiechnęłam i podałam mu kasę i wszystkie rachunki. Sam poszedł do „gabinetu” a ja do szatni gdzie się przebrałam i gotowa byłam wyjść i wrócić do swojego cudownego mieszkania i cudownego łóżka bo naprawdę nie czułam nóg. Ale kiedy gasiłam światło na sali to przyszedł też Pedro i bawił się kluczami.

• To chodź podrzucę cię do domu.
• Dzięki. - westchnęłam z ulgą – Ale jak na szefa to dobrze poradziłeś sobie dzisiaj za barem.
• Czasem Radka mnie uczyła. Bo ja naprawdę nie wiedziałem nic, a nic na ten temat. To tylko brat mojej byłej dziewczyny zajmował się salą a ja zajmowałem się zaopatrzeniem.
• Aha, chyba że tak. A teraz ty sala a on zaopatrzenie?
• Nie, wspólnie. Rozstałem się tylko z jego siostrą nie z nimi.
• Rozumiem. - i się do niego uśmiechnęłam i zaparkował pod naszym blokiem – W takim razie dziękuje za podwózkę. Za pomoc przy barze i mile spędzony czas.
• Ja także. To była fajna zabawa. - zaśmiał się
• Więc widzimy się na obiedzie u ciebie.
• A to nie pracujesz?
• Nie, mam wolne. - uśmiechnęłam się szeroko – Teraz Radka przejmuje stery.
• Aha, ale w sumie szkoda. Jak jesteście we dwie na barze to mamy większe zyski.
• Ej, ej. Nie mów tego Denisowi. - na co pokiwał głową jak żołnierzyk – Ale z Radką mamy między sobą taki konkurs. Kto zrobi najwięcej drinków.
• No, no. Czego to ja się dowiaduje po nocach. - zaśmiał się
• Dlatego ja już idę bo wyjawię szefowi wszystkie tajemnice i jeszcze nas zwolni. - wystawiłam mu język i wysiadłam z auta – Pa Pedro, miłej nocki.
• I wzajemnie. Pozdrów Radkę.
• Oczywiście.

I zadowolona poszłam do klatki i na górę, gdzie otworzyłam sobie drzwi i akurat szła Radka z łazienki w piżamie i tylko się do mnie uśmiechnęła a ja od razu szybko rzuciłam buty w kąt i do niej doskoczyłam.

• I jak, i jak?!
• Randka jak randka. Bywałam na lepszych. - zauważyła i weszła do swojego pokoju a ja za nią
• Ej no. Wydawało się, że będzie tak super, że nie będziesz mogła spać tylko mi wszystko opowiesz.
• Ale nie było. Za to ty opowiadaj, Romeo przyjechał po księżniczkę?
• A nie, Pedro mnie przywiózł. Nasz nowy pracownik – szef.
• Znowu bawił się w barmana?
• Tak i dobrze bo dzisiaj mieliśmy mały zapiernicz i ledwo się już na nogach trzymałam, a ty jako nauczycielka faktycznie jesteś dobra. Nauczyłaś mnie i jego.
• Przesadzasz. Ale ja jutro zaczynam.
• Wiem, wiem dlatego masz wszystko już pomyte i przygotowane. Pedro pomagał.
• Zaciągnęłaś go na zmywak?
• Nie, sam poszedł. - uśmiechnęłam się szeroko – Po tym jak zobaczył kto jest jutro. - i mój uśmiech był jeszcze szerszy
• Słucham?
• Oj Radka. - jęknęłam – Jesteś naprawdę ślepa.
• Ej, ej. - od razu się oburzyła a ja tylko pokiwałam głową zrezygnowana
• Podobasz się mu, ale to taki skunks, że nic nie powie.
• Daj spokój. Pedro to tylko mój szef.
• Radka to tylko moja pracownica. - powtórzyłam – Nawet nie wiecie, że bredzicie to samo. Ale Pedro jak dowiedział się dzisiaj, że idziesz na randkę to się nerwowo poruszył i gadał, że wolisz studencika niż absolwenta.
• Nie prawda.
• Wiem o tym. I tu masz znak,że jednak coś a coś jest.
• Ale ja przecież nie zacznę go podrywać, to on jest facet.
• Ale daj mu jakiś znak, że może!
• No ok, coś wykombinuje.
• I dobrze, na obiedzie możesz a teraz ja idę spać bo padam na twarz.
• Dobrze i dzięki.
• Podziękujesz mi później. - wyszczerzyłam się i poszłam do siebie

Wykąpałam się i od razu przebrana w piżamę padłam na łóżko, gdzie od razu po przyłożeniu głowy do poduszki zasnęłam.